Strona ks. Macieja Jastrzębskiego

Podczas przygotowania młodzieży do bierzmowania mieliśmy wiele sposobów, aby młodych zaprosić na spotkanie z Duchem Świętym i odkryć na nowo Jego działania w życiu wierzącego człowieka. Między innymi pokonaliśmy ciemność. przeżywaliśmy Nowennę przed bierzmowaniem, pościliśmy, pielgrzymowaliśmy. Zbliża się uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Niedawno podczas Odpustu parafialnego grupa 56 młodych osób przyjęła dary Ducha Świętego w sakramencie bierzmowania. Jezus przychodząc do uczniów w Wieczerniku i podczas każdego bierzmowania mówi te same słowa: „szalom  alejchem”. Te słowa nie były zwykłym pozdrowieniem, ale oznaczały pełnię wszelkiego błogosławieństwa, a zwłaszcza harmonię wnętrza – duszy. Przekazuje apostołom – Kościołowi  wielki dar, za który zapłacił swoją krwią. Jest to dar odpuszczania grzechów. To właśnie Duch Święty ma moc uwolnić nas od grzechów. Duch Święty dzięki temu przywraca naszemu życiu sens, radość, pokój, miłość. „Weźmijcie Ducha Świętego!” – mówi Jezus dzisiaj, czyli żyjcie! Bo w życiu najważniejsze jest samo życie. Jak pisał Tadeusz Różewicz: „czasem życie zasłania to, co jest większe od życia”.

Tak to było z Duchem niedawno w naszej wspólnocie parafialnej: Bierzmowanie w Strzygach 

Czas odpustu w rodzinie parafialnej pozwala odkryć, że warto radować się wiarą na co odzień. Przypomniał nam o tym ks. profesor Henryk Seweryniak podczas uroczystości odpustowych ku czci patrona naszej parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika 14 maja w Strzygach. Ludzie listy piszą… pisał listy św. Paweł i św. Piotr. Piszą pasterze do swoich owczarni. Ks. Henryk także napisał list do naszej wspólnoty parafialnej po odpuście. Publikuję poniżej ten list. Warto go odczytać jako apologię radości płynącej z prostej wiary naszych przodków i tej dzisiejszej odpustowej: ” Może więc dobrze, że są stragany, baloniki, koguciki…”.

Czcigodny Księże Kanoniku Macieju, Drodzy Siostry i Bracia,

Z serca dziękuję za zaproszenie do Strzyg na Wasz doroczny odpust św. Stanisława i Bierzmowanie Waszej wspaniałej młodzieży. Na każdej z trzech Mszy Świętych pragnąłem odnieść się do innego aspektu tego dnia. Na Eucharystii o 8.00 mówiłem Wam, dlaczego przywdziałem stułę, którą kiedyś otrzymałem od św. Jana Pawła II, a on z kolei przyjął ją w darze od Indian w Meksyku w 1979 r. Przywdziałem ją dlatego, żeby przypominała nam, że św. Jan Paweł II, zanim został 264. następcą św. Piotra w Rzymie, był 66. następcą św. Stanisława, patrona Waszej rodziny parafialnej. Jeszcze na dwa tygodnie przed swoim wyborem na papieża, przyszły Ojciec św. pisał poemat „Stanisław” – poemat o św. Stanisławie. Z treści tego utworu wynika, że imię „św. biskup Stanisław” oznaczało dla niego Kościół! Kościół, „który związał się z jego ziemią”! Kościół, który wciąż rodzi się i odradza wraz z nami! To wielkie słowa. Ale – zaznaczałem – może warto uświadomić sobie, że właśnie to świętujemy w odpust – radość z naszej wiary! radość z bycia Kościołem, który związał się z tą ziemią!  Może więc dobrze, że są stragany, baloniki na druciku, pierzaste koguciki i cukrowa wata i z piernika chata… Tylko żebyśmy nie zapomnieli, dlaczego są te stragany, baloniki, koguciki. Że w odpust przeżywamy radość z naszej wiary! Jest to najpierw radość z naszych korzeni: gdzieś w 1757 roku ktoś o inicjałach M.C. zostawił w Waszej świątyni niezwykłą wiadomość: „Kościół strzygieński wzniesiony w 1162 roku”. Już zatem za Bolesława Kędzierzawego, była tutaj wiara, były sakramenty, była pierwsza świątynia!

Ale odpust – mówiłem – to przede wszystkim dzień radości z tego, że ta wiara naszych przodków trwa nadal w nas! Prosta, konkretna wiara w sercach, w sumieniach, która mówi: JEST BÓG! JEST JEZUS, który wciąż zapewnia i my Mu wierzymy: „Nie zostawię was sierotami… Ja żyję i wy żyć będziecie…!” Nie trzeba dużo więcej. Benedykt XVI napisał zdanie: „Nie znalazłem żadnego tak przekonującego świadectwa wiary, jak czyste i nieskażone człowieczeństwo, które zostało ukształtowane przez wiarę w moich rodzicach i w wielu innych ludziach, których dane mi było spotkać”? Papież mówił przez to, że naturalna, prosta wiara potrafi ukształtować czyste i nieskażone człowieczeństwo! Musi więc być w niej prawda!

Podczas homilii na Eucharystii o 9. 30 przypomniałem Wam, że fragmenty Ewangelii, które słuchamy w kolejne niedziele przed Wniebowstąpieniem Pańskim, przenoszą nas do Wieczernika. Jezus zapewnia nas: „Nie zostawię was sierotami… Dam Wam Pocieszyciela, aby z wami był na zawsze…!” Z wieczernika w Zielone Świątki Apostołowie wyruszą w świat i tak też wyruszył w swoim pokoleniu nasz Patron św. Stanisław ze Szczepanowa. Czas jego pasterzowania był krótki: od 1072 do 1079 roku — siedem lat. Ale owoc trwa – w tylu kościołach, rodzinach parafialnych… Wielkość biskupa Stanisława polegała na tym, że ujął się za prześladowanymi i odważył się upomnieć władcę. Kiedy jednak ten nic sobie z tego nie robił, biskup rzucił na niego klątwę. Oznaczało to wyłączenie z Kościoła i zwolnienie od posłuszeństwa poddanych. Tego hardy król nie zniósł. Jak napisze kronikarz Wincenty Kadłubek – Bolesław „w najdziksze popadłszy szaleństwo”, 11 kwietnia 1079 roku udał się na Skałkę i w czasie Mszy świętej zabił biskupa uderzeniem w głowę, a potem kazał poćwiartować jego ciało. Na wiadomość o dokonanym w tak ohydny sposób mordzie na biskupie, przy ołtarzu, w czasie sprawowania Najświętszej Ofiary, cały naród stanął przeciwko królowi. Opuszczony przez wszystkich, Bolesław został wygnany z Polski. W czasach rozbicia dzielnicowego coraz mocniejsze było jednak pragnienie, by jak zrosło się cudownie poćwiartowane ciało biskupa, tak również zrosło się i ciało podzielonej Ojczyzny. 8 września 1253 r. na prośbę krakowskiego biskupa Jana Prandoty, papież Innocenty IV w Asyżu uroczyście włączył Stanisława do katalogu świętych. W następnym roku uroczystości kanonizacyjne odbyły się 8 maja na Wawelu. Zabrzmiała wtedy pierwszy raz dostojna łacińska pieśń: Gaude Mater Polonia. Ustalił się też wymowny zwyczaj składania znaków zwycięstwa polskiego oręża u grobu św. Stanisława na Wawelu: po bitwie pod Płowcami w 1331 r. i w 1410r. po Grunwaldzie. Niemal wszyscy kolejni królowie będą w ramach uroczystości koronacyjnych odbywali pielgrzymkę pokutną za grzech swego poprzednika. Nie dopełnili tego tylko dwaj imiennicy biskupa na polskim tronie: Stanisław Leszczyński i Stanisław August Poniatowski. Obaj nie obronili swojego królestwa.

Wzruszające było bierzmowanie dużego grona doskonale przygotowanej do tego aktu Waszej młodzieży. Wokół ołtarza stanęło 7 kapłanów, Ksiądz Wicedziekan odczytał pismo biskupa Szymona delegujące mnie do udzielani sakramentu, Ksiądz Kanonik Maciej i Pani Sylwia – Katechetka odbyli głęboki dialog, dotyczący tego, jak młodzi sposobili się tego aktu. Pani Sylwia podkreśliła, że najważniejsze zadanie bierzmowanych wpisuje się w jedno słowo: obecność. Oznacza to, że umocniony, umocniona Duchem Świętym pragnie i potrafi żyć odpowiedzialnie; umie pomagać, współczuć; być dyspozycyjną, dyspozycyjnym; jest obecna, obecny tam, gdzie dzieje się coś ważnego, co pozwala wzrastać… Ja z kolei zaprosiłem Was do Ossiachu w Karyntii, gdzie do dziś opowiada się, jak Bolesław Śmiały – zabójca św. Stanisława, zobowiązany przez papieża do pokuty, w tamtejszym klasztorze przez osiem lat pełnił najprostszą służbę za ten straszny grzech. Tam też umarł – na zewnątrz świątyni znajduje się ogrodzony grobowiec z napisem: „Domniemany grób Bolesława Śmiałego, Króla Polski”. My, chrześcijanie, wierzymy, że Duch Święty, jeśli go się naprawdę przyjmie, dokonuje takich przemian. A w Sakramencie Bierzmowania o Ducha Świętego chodzi! To właśnie ON sprawia, że coś takiego może się w stawać w naszym życiu, jeśli naprawdę zaprosimy GO do siebie i przyjmiemy. Jeszcze raz z serca dziękuję Wam, Drodzy, za Waszą wiarę, gościnność i nasze miłe spotkanie –  ks. Henryk

W piątek 7 października młodzież z parafii św. Stanisława BM w Strzygach wzięła udział w nocnym marszu do lasu nad jeziorem Warpalickim pod hasłem „Exodus: Pokonać ciemność”. Rozpoczęliśmy w kościele o g. 21.00 odśpiewaniem Apelu Jasnogórskiego. Po krótkim wprowadzeniu dotyczącym tematyki exodusu – wyjścia człowieka młodego z piaskownicy życia w życie człowieka dorosłego i dojrzałego, ruszyliśmy do lasu. Pomysłodawcą wyprawy była katechetka i doradca życia rodzinnego p. Sylwia Maćkiewicz, a pomagali katechetka p. Małgorzata B., kościelny p. Sławomir B., nauczyciel SP w Strzygach p. Andrzej S. oraz p. Renata Z., p. Radosław M. i Rodzice. Marsz zakończył się ok. północy grillowaniem w ogrodzie parafialnym, oczywiście z dyspensą proboszcza od postu. Uczestnikami byli w większości kandydaci do bierzmowania – ok. 50 osób.
Pani Sylwia wygłosiła trzy krótkie konferencje na temat jak pokonać ciemności: duszy, relacji, życia, których podsumowanie streściła w14 punktach.
Pamiętaj:
1. Nawet w najtrudniejszych sytuacjach życiowych/uczuciowych nigdy nie jesteś
sam.
2. Toksyczne relacje bywają ubrane w śmiech, zabawę, przyjemność, ale nie
prowadzą do dobrego, a fałszywa otoczka w którymś momencie przestaje
wywoływać radość, a daje ból i pozostawia pustkę.
3. Nie pociągaj innych do złego i nie towarzysz w złym drugiemu. Krocząc
w ciemności Ty możesz być przyczyną upadku drugiej osoby lub sam upaść,
a czasem ciężko wychodzi się z takich upadków.
4. Niech Twoje decyzje będą odpowiedzialne. Jeśli popełniasz błędy, to staraj się
je naprawiać i do nich przyznawać.
5. Nigdy nie obrażaj uczuć osoby, która się przed Tobą otworzyła. Szanuj
każdego!
6. Nie zostawiaj drugiego w potrzebie. Jeśli widzisz, że ktoś sobie nie radzi – bądź
światłem dla niego.
7. Nie wstydź się Jezusa!
8. Zrób rachunek sumienia nawet jeśli wczoraj byłeś u spowiedzi. Zastanów się ile
w Twojej duszy jest grzechów, o których nigdy nie powiedziałeś, których nie
potrafisz nazwać. (Nie musisz nazywać grzechu.. powiedz czego on dotyczy),
9. Nie gnij od środka! Bywają tak piękne jabłka, że mogą reklamować sady, ale
nigdy z nich soku nie będzie, ani smakować nie będą, bo od środka zaczęły
się psuć.
10. Szukaj wzorców i autorytetów, które wnoszą do Twojego życia światło
i nadzieję.
11. Mów bliskim, że ich kochasz. Przytul się do mamy, taty, babci, dziadka,
siostry, brata….
12. Miej wiarę, w której głośno mówisz Wierzę!
13. Niech Jezus będzie twoim światłem. Ty bądź nim dla innych – Nie neonem,
fleszem, blaskiem – światłem, które poradzi sobie z każdą ciemnością, a nie
oślepia☺
14. Odważny to nie ten, który się nie boi, ale ten, kto chce.
Po udanej i wyczerpującej wędrówce w ciemnym lesie Duch Święty, którego podobno pseudonim literacki brzmi „Przypadek”, podesłał pani Sylwi kolejne pomysły:

1. „Za jedyne 70 zł mogę was do Teatru w Płocku zabrać. Spektakl Sekretarka o św. siostrze Faustynie warto zobaczyć mam jeszcze jakieś 25 miejsc – niedziela 23.10. Od razu odpowiadam: na Zoo nie będzie czasu. Miłosierdzie Boże? Nie ma lepszej oferty dla człowieka na rynku duchowym
2. Mogę wam jeszcze imprę 31.10 zrobić w domu kultury o nazwie Chcemy być święci (ale bez alko, głupoty i innych dziwnych rzeczy )”.

Polecamy się młodzieży i liczymy na kolejne dobre pomysły. Grupa się tworzy i powiększa… pokonaliśmy ciemności. Jesteśmy odważni!

W tym majowo – czerwcowym czasie, gdy kończy się okres Wielkanocny i przypominamy sobie najważniejsze tajemnice naszej wiary: Wniebowstąpienie, Zesłanie Ducha Świętego, Trójcę Przenajświętszą, Boże Ciało, to wtedy wielu księży wspomina jubileusze święceń kapłańskich. W tym roku nadszedł czas na 30 -lecie moich święceń kapłańskich.
Słowa św. Jana Pawła II z książki Dar i Tajemnica powinny stać się dobrym komentarzem do każdego jubileuszu kapłańskiego. Dziękując Bogu za ten niezwykły i niezasłużony dar kapłaństwa, pragnę uczynić je swoimi: „Każde powołanie kapłańskie w swojej najgłębszej warstwie jest wielką tajemnicą, jest darem, który nieskończenie przerasta człowieka. Każdy z nas kapłanów doświadcza tego bardzo wyraźnie w całym swoim życiu. Wobec wielkości tego daru czujemy, jak bardzo do niego nie dorastamy”.
Dlatego potrzebne jest wsparcie naszych ludzkich i kapłańskich rąk, bo często w różnych sytuacjach zwyczajnie opadają nam ręce… I tu potrzebne jest podtrzymanie ich – jak u Mojżesza podczas bitwy pod Refidim. Gdy ręce były w górze, Izrael zwyciężał.
13 czerwca we wspomnienie św. Antoniego w parafii Strzygi przeżyliśmy jubileusz 30 -lecia święceń kapłańskich. Zaprosiłem kolegów rocznikowych (wyświęconych w 1992r.) wraz z wychowawcą ks. prof. Henrykiem Seweryniakiem, który wygłosił Słowo Boże. Jest do odsłuchania tu: homilia ks. prof. Henryka Seweryniaka w Strzygach
Pani Sylwia Maćkiewicz – prezes POAK, katechetka, doradca życia rodzinnego stworzyła mądrą modlitwę wiernych w oparciu o mój ulubiony PS 16. Pamiętam dobrze medytację nad tym psalmem ks. prof. Henryka Seweryniaka przed obłóczynami dla naszego rocznika. Można ją przeczytać i pomodlić się nią za kapłanów:

MODLITWA POWSZECHNA 13.06.2022 r. Strzygi, g.11.00
1. Zachowaj mnie Boże, bo uciekam się do Ciebie, mówię do Pana: „Tyś jest Panem moim”.
Módlmy się za Kościół Święty, by niestrudzenie głosił światu Dobrą Nowinę o Chrystusie. Ciebie prosimy
2. Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem, to On mój los zabezpiecza.
Módlmy się za kapłanów, którzy dziś obchodzą jubileusz święceń, a także za ks. Henryka, aby obdarzeni potrzebnymi łaskami byli wierni Bogu i Kościołowi.
3. Błogosławię Pana, który dał mi rozsądek, bo serce napomina mnie nawet nocą.
Módlmy się o pokój na świecie, by nikt nie doświadczał już niszczycielskiego okrucieństwa wojny.
4. Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy, On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje.
Módlmy się za młodzież, by dobrze rozpoznawała drogi swego życia, oraz o liczne powołania do służby kapłańskiej.
5. Dlatego cieszy się moje serce i dusza raduje, a ciało moje będzie spoczywać bezpiecznie bo w kraju zmarłych duszy mej nie zostawisz i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie.
Módlmy się za zmarłych kapłanów, by mogli radować się obecnością Boga.
6. Ty ścieżkę życia mi ukażesz, pełnię Twojej radości i wieczną rozkosz po Twojej prawicy.
Módlmy się za nas tu zgromadzonych, byśmy doceniali kapłanów, modlili się za nich i dawali wsparcie.

Na lekcji religii w klasie VI w dniu 5 maja dzieci postawiły mi pytanie, czy pamiętam, że oni mają dzisiaj rocznicę. A jaką? Zapytałem. To ksiądz nie wie, że dzisiaj przypada 3 rocznica naszej Pierwszej Komunii… To miło, że dzieci pamiętają o tym wielkim Święcie. Często dorośli zapominają tę datę. A sezon komunijny trwa. Coraz częściej Pierwsza Komunia jest na bogato, czyli limuzyna lub karoca musi być! Obserwujemy przerost formy nad treścią. A przecież chodzi o najbardziej intymne  SPOTKANIE dziecka ze Stwórcą i Zbawicielem, który chce i pozwala się zjeść: „bierzcie i jedzcie”, aby dotrzeć w krwioobiegu w najdalsze części ciała. 

W maju kwitną niezapominajki. Są takie niepozorne i drobne. A zachwycają! Proszę dzieci komunijne, aby je znalazły na polach czy w rowach. Następnie mówię, aby je zasuszyły i włożyły do Biblii lub książeczki do nabożeństwa. To one mają przypomnieć o tej ważnej uroczystości, bo to przecież niezapominajki…

Kilka dni temu z klasami IV – VIII SP Strzygi byliśmy na wycieczce w Toruniu i w kinie na filmie trochę nie z tego świata, a w którym co chwila mieszały się i przenikały nawzajem światy i wszechświaty, świat rzeczywisty ze światem wirtualnym. Zło walczyło zawzięcie i długo z dobrem. Ale na szczęście dobro wygrało! Z całego filmu spodobało mi się jedno zdanie – pytanie, które wypowiedział główny bohater tego dziwnego i odwróconego świata pokazanego w filmie: „a jak wygląda twój wszechświat?”. Zadałem więc uczestnikom wycieczki takie zadanie na 6. Aby  przygotowali prezentację na temat ich wszechświata, w którym żyją: w rodzinie, szkole, parafii, miejscowości. Jakie są jego kolory, smaki, zapachy. Kto w nim mieszka? Czy lubisz ten wszechświat? Po prostu: jaki jest ten twój wszechświat?