Strona ks. Macieja Jastrzębskiego

Tę fotografię znalazłem w sieci. Zadanie było takie, aby podpisać ją. Różne były tytuły. Pierwsze moje skojarzenie, jakie się cisnęło na usta, to patrioci.

Z okazji święta Niepodległości Polski nauczyciele w szkole w Strzygach zorganizowali akademię, quizy, śpiewanie pieśni patriotycznych i degustację gęsiny. W pewnym momencie padło pytanie skierowane do najmłodszych: kto to jest patriota? Różne były odpowiedzi. Adaś z kl. I zaskoczył wszystkich, gdy odpowiedział, że to ksiądz. Skąd taka odpowiedź u małego chłopca? Zapewne wypływała z domowego wychowania i patriotycznej atmosfery w nim. Zdrowa rodzina, to podstawa dobrego wychowania, największy skarb i inwestycja na przyszłość.

Nie pomyślałem o sobie, chociaż jestem patriotą. Na myśl przyszły mi szeregi duchownych i zakonników z całej naszej historii, którzy byli wielkim patriotami i zarazem świętymi. Począwszy od patrona naszej parafii – św. Stanisława Biskupa i Męczennika, a skończywszy na pokazanych na powyższej fotografii. Miał rację Adaś! Rodzina to podstawa. O tym właśnie rozmawiano na Sympozjum Koła Naukowego w Seminarium Duchownym w Płocku

Na bardzo skromnym nagrobku Klimka Bachledy jest taki napis: „Poświęcił się i zginął”. Był pierwszym ratownikiem TOPR, który poniósł śmierć, podczas akcji ratunkowej. Poszedł ratować młodego taternika ze Lwowa, który odpadł od ściany na Małym Jaworowym Szczycie. Znał Tatry lepiej niż Mariusz Zaruski, jego zwierzchnik i szef TOPR, który kazał mu wracać, gdy załamała się pogoda. Nie posłuchał, powiedział: „Mus iść i cłeka ratować !”. Poszedł  i zginął w lawinie. Zaruski znał go dobrze i wiedział, że to nieposłuszeństwo brało się z głębokiej wiary Klimka Bachledy w to, co robił, i którą zamykał w krótkim zdaniu: „Mus cłeka ratować”.

W dniu Zadusznym przypomniała mi się postać Klimka Bachledy. Gdy idziemy modlić się za dusze w czyśćcu cierpiące, gdy zamawiamy Msze święte i wypominki za zmarłych, to wtedy własnie idziemy ratować człowieka. Tak jak Klimek. Trzeba iść i modlitwą ratować tych, którzy już sobie pomóc nie mogą…To wielki dar! Być może kiedyś ktoś nas pójdzie ratować.