„Wiejskie parafie, to małe nieba.” Tak napisała pewna osoba w komentarzu pod jednym z pierwszych wpisów dotyczących życia w parafii w Dulsku. Pewnie daleko nam do nieba jeszcze… bo bez Komunii i modlitwy, bez spowiedzi i Eucharystii przecież dziczejemy.
A Henryk Sienkiewicz patrząc na procesję Bożego Ciała pisał: „(…) na wyżyny wychodźcie, na wyżyny jak najczęściej!Tam horyzont szerszy, atmosfera jaśniejsza (…)”.
Wiejskie, małe niebo mieliśmy podczas nawiedzenia Matki Bożej w Jasnogórskiej Ikonie i dzisiaj – w dzień Bożego Ciała. Weszliśmy dzisiaj na wyżyny. Czy wszyscy dali radę wejść?
Nowy konfesjonał służy nam od Wielkiego Postu. Jest pamiątką Roku Miłosierdzia ogłoszonego przez Franciszka w Kościele. Jest taką biblijną Górą Tabor i płonącym krzewem Mojżesza. Tydzień temu, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, mały Dawid, mający niespełna 3 lata, upodobał sobie to miejsce i zasiadał w konfesjonale chyba ze trzy razy. Mama go zabierała z konfesjonału, to za chwilę wracał do niego. Widać było, że dobrze czuje się w konfesjonale. Uczestnicy Mszy św. mieli sporo radości z tego dziecka. Wczoraj też przyszedł do konfesjonału, ale był bardzo zdziwiony, że już jest zajęty. Siedział w nim ks. Profesor, który głosił Słowo Boże na odpuście Trójcy Przenajświętszej.
Pomyślałem, że to jest jakiś znak czasu od Ducha Świętego i nadzieja, że nie zabraknie tych, którzy będą nam grzechy odpuszczać.
Warto było! Tak powiedział z uśmiechem na ustach i radością w oczach jeden z księży w dekanacie Dobrzyń nad Drwęca, gdy przywiózł Obraz Nawiedzenia ze swojej parafii do kolejnej. W naszym dekanacie jest 9 parafii. Można śmiało powiedzieć, że przeżyliśmy Wielką Nowennę z Maryją w Jej Jasnogórskiej Ikonie. Księża, którzy już przeżyli ten czas peregrynacji, przyznają, że to wydarzenie kosztowało wielkiego wysiłku, zwłaszcza tam, gdzie pracuje sam proboszcz. Wszystko niejako jest na „jego głowie”: dekoracje, rekolekcje, teksty, liturgia, procesja, posiłki dla księży itp.
Posługując się językiem rolnika, mogę śmiało napisać, że Maryja „przeorała” nasze parafie: serca księży i wiernych. Nastąpiło poruszenie wielu serc do dobrego. Zdecydowana większość parafian brała udział w rekolekcjach i spotkaniach podczas doby nawiedzenia. Były niestety kamienne serca (zatwardziałe!), które nie dały się przeorać…W małej parafii ludzie sami wyliczają zaledwie na palcach dwóch rąk osoby ochrzczone, które nie spotkały się z Matką. Dlaczego? Pytanie pozostanie otwarte.
Przed Nawiedzeniem są rekolekcje albo misje. Postanowiliśmy pomagać sobie w konfesjonale i być w każdej parafii na spotkaniu z Maryją. Obliczyłem, że przez te 9 dni, w naszym małym dekanacie, „wykręciłem” prawie 800 km.
Jest jakaś przedziwna moc, która płynie z tego wędrującego Obrazu. Miałem wrażenie i wielu parafian także, że te 24 godziny obecności Maryi, to był czas uchylenia nieba dla nas. Modlitwa, Komunie święte, nawrócenia, śpiew, gra orkiestry, postanowienia, dekoracje, łzy w oczach, klękanie przed przejeżdżającym samochodem – kaplicą, ryk syren strażackich, radosne bicie dzwonów, warkot motorów prowadzących samochód – kaplicę: to wszystko powodowało, że nie chciało się wychodzić ze świątyni. Niektórzy przyjeżdżali po kilkanaście razy, aby spotkać się z Matką. I żal było żegnać Matkę; tak szybko minął czas spotkania…
Naprawdę warto było! Tym bardziej, że Maryja nawiedziła nas w najpiękniejszym i pachnącym kwitnącymi sadami i łąkami miesiącu i w dodatku w swoje Imieniny – 3 Maja!
Jestem, pamiętam, czuwam! Wielka doba czuwania, pamięci i trwania. Dziękuję Ci Matko!
Niespełna 40 lat temu, 5 września 1976r. witałem Cię Maryjo w Twoim Obrazie Jasnogórskim w mojej rodzinnej parafii Zielona Mławska. Miałem wtedy 9 lat. Pamiętam to wielkie poruszenie wielu serc do dobrego i Twoje Matczyne spojrzenie. Dzisiaj, po 40 latach witałem Cię jako proboszcz wspólnoty parafialnej w Dulsku. Dziękuję z kolejne poruszenie wielu serc do dobrego w naszej parafii.
