Strona ks. Macieja Jastrzębskiego

To już 31 lat minęło od pamiętnego, smutnego, jesiennego wieczoru, gdy oprawcy na rozkaz komunistycznych władz zamordowali księdza Jerzego (dzisiaj cieszą się wolnością i przywilejami; często uważa się ich za patriotów!). Był rok 1984. Miałem wtedy 17 lat, uczyłem się w kl. II LO. Zapanował wśród nas niewyobrażalny ból, bezradność, beznadzieja, bo wydawało się nam, że PRAWDA została zabita.

Po tylu latach zastanawiam się nad tym, co ksiądz Jerzy może powiedzieć  dzisiejszej młodzieży?

Warto przypomnieć kilka Jego myśli, które szczególnie dzisiaj są ważne i aktualne:

– „Prawda jest niez­mien­na. Praw­dy nie da się zniszczyć taką czy inną decyzją, taką czy inną ustawą.”

–  „Ma­my wy­powiadać prawdę, gdy in­ni mil­czą. Wy­rażać miłość i sza­cunek, gdy in­ni sieją niena­wiść. Za­mil­knąć, gdy in­ni mówią. Mod­lić się, gdy in­ni przek­li­nają. Pomóc, gdy in­ni nie chcą te­go czy­nić. Prze­baczyć, gdy in­ni nie pot­ra­fią. Cie­szyć się życiem, gdy in­ni je lekceważą.”

W rocznicę śmierci  Błogosławionego Męczennika, bp Michał Janocha porównywał działalność i naukę głoszoną przez ks. Jerzego w PRL z obecną sytuacją w naszym kraju. Pytał: „uczyłeś nas jak żyć prawdą w świecie prymitywnego kłamstwa. A jak żyć w świecie sprymityzowanej prawdy? Jak żyć w świecie kłamstwa bardziej wyrafinowanego, które miesza się z półprawdą, a nawet z samą prawdą? Czy umiemy je rozdzielać? Uczyłeś, że prawda jest prawdą, a kłamstwo – kłamstwem. Co byś nam powiedział dziś, gdy mainstreamowa kultura zaciera różnice między tym co wysokie, a tym co niskie, pomiędzy wzniosłością a nikczemnością, prawdą a kłamstwem, pięknem a brzydotą, dobrem a złem, a w rzeczywistości oddziela stworzenie od Stwórcy.

Ale niestety i dzisiaj są tacy, którym prawda przeszkadza i jak za dawnych lat pragną ingerować w to, co się mówi na kazaniu, poddawać pod wątpliwość treści, których się nie słyszało, mieć pretensje, że ktoś nie wstydzi się swojej wiary, żądać usunięcia słów prawdy ze strony internetowej. Czyżby cenzura powróciła? Błogosławiony Męczenniku módl się za nami!

Polecam ciekawy artykuł o Kapłanie osaczonym, oraz fragmenty homilii ks. Kanonika Tadeusza Kozłowskiego.

I jeszcze jedna myśl, która zrodziła się na Kalatówkach. Góry mają moc przemieniać ludzi. Wychodząc od sióstr Albertynek można zatrzymać się na chwilkę przed  gablotą. Tam przeczytamy piękny tekst o górach i człowieku gór:

„Góry oczyszczają i wymagają oczyszczenia. Góry oczyszczają z egoizmu i samolubstwa, z zarozumialstwa i pychy. Góry stanowią wspaniały teren zdobywania wierności w szukaniu. Góry uczą szukania, uczą cierpliwości. Oczyszczają z egoizmu, gdy trzeba się dzielić kawałkiem chleba, czy kostką cukru, lub gdy trzeba rezygnować z własnych planów, by ratować drugiego często nieznanego człowieka. Człowiekiem gór nie jest ten, który umie i lubi chodzić po górach, ale ten, który górami potrafi żyć w dolinach. Gdy człowiek czuje się jak karzeł wobec ogromu gór i gdy poznając samego siebie, swoje wnętrze, swoje możliwości, swoją niewystarczalność, zdobywa krok za krokiem jedną z najcenniejszych cech ludzkich – pokorę, która zdobyta w górach, potem owocuje w dolinach. Właśnie wtedy kiedy na pytanie: po co chodzisz po górach? Jesteś zakłopotany i nie wiesz, co masz odpowiedzieć, o właśnie wtedy dajesz dowód, że szukasz NIEZNANEGO.”

Zapraszam na panoramiczną wędrówkę po górach tutaj.

We wrześniu w Tatrach jest najpiękniej: bo pogoda dopisuje i nie ma tłumów. Można spokojnie powędrować i nie stać w kolejkach, aby wejść na szczyt. Jednego dnia znalazłem się w okolicach Kasprowego Wierchu. Godzina już była późna, więc postanowiłem zjechać kolejką. Można było podziwiać piękne widoki na Giewont i Kalatówki. Niektórzy pasażerowie kolejki, zapewne pierwszy raz oglądający te krajobrazy, na głos wyrażali swe zachwyty. Pod koniec jazdy kobieta pokazuje swojemu mężowi wyłaniające się zabudowania klasztoru sióstr Albertynek i pustelni św. Alberta Chmielowskiego. W zachwycie mówi do niego:”Patrz! Jak tam ktoś pięknie mieszka!”. Pomyślałem zaraz: celnie powiedziane.

Kobieta z kolejki nie wiedziała, że tam rzeczywiście „pięknie” mieszkają siostry albertynki. Czym jest piękno? W słowniku, zostało określone w następujący sposób: „pozytywna właściwość estetyczna bytu, wynikająca z zachowania proporcji, harmonii, barw, dźwięków, stosowności, umiarze i użyteczności, postrzeganych przez zmysły. Istnieje piękno ideowe, duchowe, moralne, naturalne, cielesne, obiektywne i subiektywne”. Pojęcie to jest związane z estetyką, pojęciem dobra i prawdy.

Nie chodzi tu tyle o piękno rozumiane jako wartość estetyczna. Siostry mieszkają tam bardzo skromnie, nie pokazują się światu, żyją za klauzurą. Ale piękny mają charyzmat i pięknie działają. Poszedłem do nich i przed cudownym krzyżem odmówiłem koronkę do Miłosierdzia. Prosiłem o to, aby umieć stawać się dobrym jak chleb.

Postawę służebnej miłości najpełniej ukazuje Chrystus w Eucharystii: skoro jest Chlebem – uczy św. Albert – i my bądźmy chlebem. […] Dawajmy siebie samych. Chrześcijanin winien zatem cechować się dobrocią na wzór chleba. Powinno się być dobrym jak chleb, który dla wszystkich leży na stole, z którego każdy może kęs dla siebie ukroić i nakarmić się, jeśli jest głodny.”

Tatry i święci uczą nas nieustannie jak żyć. Pięknie żyć, to być dobrym jak chleb. Czy pięknie mieszkasz…?

Mówi się ostatnio o panujących kryzysach rodzin, rozpadających się małżeństwach,  spadającej liczbie powołań. Przypomniałem sobie słowo – świadectwo Parafianki, która przeżywa swe życie w zakonie kontemplacyjnym Klarysek. Jest ono odpowiedzią na dzisiejsze kryzysy. Cytuję: „Bo to nie podróże, pieniądze, piękne stroje i inne atrakcje dzisiejszego świata dają radość i szczęście. Prawdziwą radość daje tylko Bóg.”

Skąd tyle nieszczęść i kryzysów dzisiaj u nas? Bo zabrakło Boga, modlitwy, Eucharystii, spowiedzi, przebaczenia.

W Roku Życia Konsekrowanego warto przeczytać świadectwo s. M. Agnieszki Burak, pochodzącej z parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Dulsku.

„Wieczorna cisza klasztornej celi zachęca i przypomina o obiecanej „pracy domowej”. Komu? To oczywiste! Wszyscy interesujący się Dulskiem i jego przemili mieszkańcy wiedzą kto ma mnóstwo ciekawych pomysłów. Słowo się rzekło, a więc do dzieła. Oczywiście z radością.

Dla wielu ludzi klasztor kontemplacyjno- klauzurowy, w którym przebywam jest tajemniczym, wręcz egzotycznym miejscem. Nic dziwnego. Dla mnie też takim był. Mur wokół klasztornego ogrodu, kraty w rozmównicy, ograniczony kontakt z ludźmi czynią klasztor niedostępnym i nieznanym dla osób z zewnątrz. Niewielu może wejść do środka. Chcę Was zaprosić do „zajrzenia” za klauzurę i posłuchania „co w trawie piszczy”. Spróbujcie wyobrazić sobie, że wchodzicie do klasztornej rozmównicy. Za kratą pojawia się uśmiechnięta mniszka. Nie zachęcam Was do przychodzenia tu tylko z ciekawości. O co jednak chcielibyście ją zapytać? Teraz kolej na moją wyobraźnię. Spróbuję odgadnąć. Dlaczego mimo oddzielenia od świata i krat jesteście radosne?
Bo to nie podróże , pieniądze, piękne stroje i inne atrakcje dzisiejszego świata dają radość i szczęście. Prawdziwą radość daje tylko Bóg. Nasz założyciel św. Franciszek mimo chorób, ślepoty, skrajnego ubóstwa (z wyboru) i stygmatów zawsze radował się w Bogu i innych do radości zachęcał. Bo szczęście to „coś” w głębi serca i nie zależy tylko od tego jak nam się w życiu układa.
Co wy tu robicie?
Naszym głównym powołaniem jest uwielbianie Boga, słuchanie Jego Słowa i modlitwa za naszych braci i siostry w świecie, za kapłanów. Uwielbiamy Boga także za tych, którzy o Nim zapominają, lub pochłonięci pracą i trudami dnia codziennego nie znajdują czasu na dłuższą modlitwę.
Św. Klara określa nasze zadanie : „bycie pomocnicami Boga podnoszącymi upadające członki Jego Ciała- Kościoła”.
Czy nie byłoby lepiej działać, robić coś pożytecznego?
Nie, bo w świecie musi być równowaga kontemplacji i działania. A dzisiejszy świat pochłonięty aktywizmem i samorealizacją o tym zapomina.
Św. Teresa uważała zakony kontemplacyjne za serce Kościoła. A bez serca nie byłoby życia- prawdziwego życia-ożywionego miłością i modlitwą, ukierunkowanego na Boga, a tylko puste, pełne hałasu i pośpiechu działanie. Przypominamy zabieganemu światu, że czasem trzeba się zatrzymać i spojrzeć w górę i że świat nie kręci się wokół naszego „ja”, lecz centrum tym jest Bóg.
Czy uciekłyście od świata?
I tak i nie. Tak, bo „uciekłyśmy”, by bardziej poświęcić się modlitwie i sprawom Bożym.
Nie , bo przez to – choć w inny sposób – jesteśmy bliżej ludzi. W naszych sercach mieszczą się wszystkie ludzkie troski i problemy. Zanosimy je Jezusowi obecnemu w Najświętszym Sakramencie. Mówi się czasem, że siostry klauzurowe wszystko wiedzą. To oczywiście przesada, ale coś w tym jest. To Wy mówicie nam o swoich radościach i smutkach, o problemach nękających dzisiejsze społeczeństwo i rodziny. Prosicie nas o wysłuchanie, radę, modlitwę. Czemu właśnie nas? Bo każdy potrzebuje nadziei, Bożego spojrzenia na swoje życie, z innej perspektywy. A my cieszymy się będąc wam potrzebne.
Czy łatwo jest żyć we wspólnocie? Czy zdarzają się między wami nieporozumienia?
Jesteśmy tylko ludźmi (choć niektórzy „przyczepiają” nam skrzydła), więc i to może się zdarzyć. Codzienna praca nad własnym charakterem pomaga nam stawać się lepszymi. Staramy się zawsze sobie przebaczać, nie nosić w sercu urazy, niechęci do nikogo, okazywać sobie życzliwość, zrozumienie i pomoc.
To także dobra propozycja dla małżeństw i rodzin.
Jaki jest program dnia?
5.00- budzenie
5.25- modlitwy poranne, Jutrznia
6.00- rozmyślanie
7.00- Msza Święta. Godzina przedpołudniowa, śniadanie
9.00- praca w wyznaczonych obowiązkach
11.45- rachunek sumienia. Godzina południowa i popołudniowa
12.20- obiad (podczas posiłków zazwyczaj słuchamy lektury duchowej),
nawiedzenie Najświętszego Sakramentu,
mycie naczyń i chwila wolnego czasu
14.00- różaniec
14.30- czytanie duchowe, praca, czasami kapituły, rewizje życia, próby śpiewu na Liturgię
16.30- Godzina czytań z Nieszporami
17.30- Adoracja Najświętszego Sakramentu
18.30- kolacja ,po niej rekreacja, czyli czas na swobodną rozmowę np. w ogrodzie
19.45- koronka do Miłosierdzia Bożego
Kompleta
Inne modlitwy i rozważanie czytań na następny dzień.
Czas wolny. Obowiązuje cisza.
Niedzielny program jest trochę inny.
Jak widać, nie ma czasu na nudę.
Co jest charakterystyczne dla waszej duchowości?
Nasi założyciele św. Franciszek i św. Klara szczególnie naśladowali ubóstwo i pokorę Jezusa. Bycie ubogim znaczyło dla nich także bycie „mniejszym”; nie wynosić się ponad innych, wszelkie dobro i talenty odnosić do Boga- ich Dawcy; nie pragnąć być „kimś” w oczach innych, bo „człowiek jest tylko tym, czym jest w oczach Boga i niczym więcej”. To dawało im prawdziwą wolność.
My, choć nieudolnie, staramy się też tak żyć.

Wielu ludziom Franciszek kojarzy się z miłością do stworzeń. Znane są jego rozmowy z ptakami, oswojenie wilka, zbieranie z drogi robaczków, by nie zostały zdeptane. Dziś jednak zapomina się o jego głębszej intuicji. W stworzeniu widział Stwórcę, piękno przyrody zachęcało go do chwalenia Boga i przypominało o Jego miłości: Bóg stworzył to dla mnie, Jego dar muszę przyjąć z szacunkiem i wdzięcznością.

Chyba już wystarczy pytań. Zapomniałam dodać gdzie znajdują się Miedniewice. Na Nizinie Mazowieckiej, niedaleko Żyrardowa i Niepokalanowa, na skraju Puszczy Bolimowskiej. O ciekawej historii tej miejscowości i Sanktuarium Świętej Rodziny można przeczytać na stronie www.miedniewice.franciszkanie.pl. Z klasztoru możemy podziwiać las, ale powiem Wam w tajemnicy, że okolice Dulska są o wiele piękniejsze. Czasem tęsknię za tym krajobrazem i trochę Wam zazdroszczę…
Niech Pan rozpromieni Swoje oblicze nad Wami i obdarzy Was pokojem! Ogarniam Was modlitwą”
s. M. Agnieszka Burak, klaryska

Czy znajdą się naśladowcy? Czy zrozumiemy w końcu, że bez Boga, ani do proga…?

Święci ukazywani na obrazach i w rzeźbach mają atrybuty, czyli symbole po których można ich rozpoznać, które mówią coś o życiorysie konkretnego świętego. Męczennicy z naszego kościoła: Tekla, Barbara, Jan Nepomucen trzymają w dłoni krzyż i palmę – symbol męczeństwa. Patron rolników – św. Roch przedstawiany jest z pieskiem u nogi. Dzieci zwróciły szczególną uwagę na atrybuty św. Tekli: węże, lwa i ognisko.

W tym tygodniu przyjechała do nas św. Barbara po „kuracji” konserwatorskiej i nam wypiękniała! Obraz przedstawia jej atrybuty: kielich  z hostią, miecz, wieżę. One opowiadają o jej życiu. Warto poczytać jej życiorys. Nigdzie natomiast nie spotkałem przedstawienia św. Barbary z atrybutem półksiężyca, który widnieje na naszym obrazie, w tle, tuż za kielichem. Czyżby to znak naszych czasów? Tego co zaczyna się dziać na naszych oczach w Europie? Chodzi o islamizację, bo przecież półksiężyc, to symbol islamu! Św. Barbara zginęła za wiarę chrześcijańską w dzisiejszej Turcji z rąk własnego ojca – poganina.  Ale okazuje się także, że w chrześcijaństwie wschodnim półksiężyc symbolizował zwycięstwo chrześcijaństwa nad pogaństwem. Więc niech będzie naszą opiekunką i przewodniczką w trosce o rozwój wiary chrześcijańskiej.

Niedawno spływałem kajakiem po Drwęcy. Piękna rzeka i cudne okoliczności przyrody! Cisza jaka tam panuje nadaje się do medytacji. Niestety w pewnym momencie została zakłócona przez grupę „turystów”, którzy płynąc kajakami, w rękach trzymali niekoniecznie wiosło, ale puszkę piwa! I wydawali przy tym nieludzkie dźwięki. To częsty obrazek przy wiejskich sklepach (przypomina się słynna ławeczka w „Ranczo”). Gdyby dzisiaj ktoś namalował obraz człowieka współczesnego, to jego atrybutem niewątpliwie byłaby puszka piwa! Chociaż i św. Józef z naszego głównego ołtarza (jak się okazało podczas prac konserwatorskich) miał lilię zrobioną z puszki po piwie marki EB (co świadczy, że ktoś ją wręczył Józefowi w latach 90 – tych XX wieku, gdy ta marka była dostępna. Takiego to odkrycia dokonaliśmy ostatnio.

Na pewno atrybutem naszych czasów są wszechobecne tablety, telefony komórkowe, smartfony. Wystarczy popatrzeć na młode pokolenie, które powraca za szkół: pieszo, rowerami, autobusami. Niemalże każdy trzyma w ręku to urządzenie mobilne. To częsty obraz obecnie: idzie obok siebie kilka osób, albo czekając na posiłek w restauracji, nie potrafią rozmawiać ze sobą, tylko każdy jest zajęty swoim urządzeniem. Znaki czasu?